Często spotykam się z pytaniem jak traktować ludzi, którzy są po in vitro lub deklarują  styl życia homoseksualny….Czy będąc z nimi w przyjacielskiej relacji nie popieram ich czynów, nie mówię im, wszystko w porządku? Jest dla mnie oczywistym, że zawsze z miłością należy z nimi rozmawiać i mieć dobre relacje, ponieważ sama nie jestem człowiekiem bez grzechu. Do takiej postawy dochodziłam stopniowo, poprzez różne kontakty i relacje.

Duże wrażenie na mnie zrobił ks. Mike Schmitz popularny amerykański duszpasterz akademiki, kiedy mówił do młodzieży  w jednej z katolickich uczelni, o tym, że Bóg jest Miłością i jasno przedstawiał młodym nauczanie Kościoła, na temat homoseksualizmu, pokazując szeroki kontekst i piękno proponowanej drogi.

Wydaje mi się, że jedną z priorytetowych rzeczy jest  szukanie takiego języka i takich form mówienia  o Panu  Jezusie, które pozwoliłyby wszystkim ludziom czuć się kochanymi i przyjętymi przez Kościół również wtedy kiedy grzeszą, łamiąc przykazanie piąte i  szóste, bez zmiany nauczania Kościoła. To jest bardzo wąska i niełatwa ścieżka ale kluczem byłoby tutaj współczucie, rozumiane nie jako litość, (my dobrzy okazujemy wam współczucie) ale jako współodczuwanie z kimś jego dramatu, bo tak niejednokrotnie jest w dziedzinach związanych z płciowością i życiem ludzkim.

Kiedy czytam Ewangelię o przebaczeniu, o nie noszeniu urazy, o pogodzeniu się z bratem zanim przystąpisz do Stołu Pańskiego, niech mowa wasza będzie tak, tak, nie, nie, pytam, Panie kto zdoła się zbawić? Jak bardzo wymagająca jest Twoja miłość.

Wtedy przychodzi mi na myśl Miłosierdzie Boże i współczucie Boga. Nie osąd, a  współczucie właśnie.

Niedawno oglądałam bardzo ciekawy wywiad Weroniki  Kostrzewy dziennikarki Radia Plus i prowadzącej  kanał Miejsce Spotkania, z Ks. Robertem Wielądkiem na temat dzieci poczętych metodą in vitro oraz o osobach homoseksualnych, nauczaniu Kościoła i o tym jak ono jest interpretowane przez ludzi, którzy  tego nauczania nie znają. Wywiad  wydawał mi się  szczególnie interesujący , ponieważ, ciągle towarzyszy mi pytanie jak nie zamazywać prawdy o grzechu, a jednocześnie przyjmować grzesznika z miłością? Mogłam tam zobaczyć człowieka  pełnego współczucia i zrozumienia dla dramatu ludzkiego, który mówi o spotykaniu się z ludźmi, wysłuchiwaniu ich historii  i współodczuwaniu z nimi, jednocześnie mówiąc o sakramencie pokuty.

Kiedyś zrobiło furorę słowo,  czułość, powtarzane po wielekroć jako antidotum dla współczesnego człowieka spragnionego miłości.

Jednak współczucie, współodczuwanie z kimś, czucie z kimś  w jego najgłębszym dramacie  jakim jest grzech, wydaje mi się czymś bardzo przejmującym.

Czyż nie z tego  powodu Bóg umarł za nas na krzyżu?

Mam już powyżej dziurek w nosie, nieustannego czytania o wykorzystywaniu seksualnym w Kościele, o jednej sprawie  kilka razy na różne sposoby, dlatego, że każda taka sytuacja dotyka mnie głęboko, ponieważ utożsamiam się z Kościołem, z tym co w nim dobre i piękne, jak również z tym co bolesne i grzeszne. A tego grzechu sporo się nagromadziło w ostatnim czasie.

Swoją drogą to bardzo ciekawe, że nie mogłam znaleźć ani jednego artykułu na temat niesprawiedliwości i zła jakie spotykało kardynała świętej pamięci  Pella.

Czasami mam wrażenie jakby w Kościele nic innego się nie działo tylko wykorzystywanie seksualne, we wszystkich możliwych odmianach nieprawości.

To że zaufanie tak duże, kiedyś, do księży i do hierarchii zostało zniszczone jest dla mnie sprawą oczywistą, brak kandydatów do stanu kapłańskiego w moim odczuciu, jest tego wyraźnym znakiem. Dzisiaj ksiądz musi sobie zapracować swoją postawą na zaufanie wiernych.

Wszyscy mówimy o kryzysie w Kościele ale nikt nie mówi, co z nim zrobić. Wszyscy mówimy, że  źle się dzieje ale nikt nie pisze o sposobach wyjścia z tego kryzysu. Wylęknieni czekamy na kolejne doniesienia medialne, co napiszą i kiedy napiszą. Niektórzy okopują się w Tradycji jako najlepszym antidotum na zgniliznę Kościoła, pogłębiając w ten sposób podziały wewnętrzne. Niektórzy obojętnieją a  niektórzy zgorszeni odchodzą. Czasem chciałabym krzyczeć także  sobie : Podnieście głowy i nabierzcie ducha. Chrystus nie opuszcza swojego Kościoła, On w nim żyje i działa.

Przypomina mi się jak kiedyś słynny ksiądz Youtuber, oburzał się na arcybiskupa Gądeckiego, który powiedział, że musimy zrobić wszystko, alby ludzie wrócili do Kościoła, na Eucharystię. Kiedy usiłuję mówić młodym czym Kościół jest w istocie, bardzo często  myślę, że to arcybiskup miał rację, nie popularny youtuber, dlatego, że Eucharystia jest czymś najcenniejszym co Kościół ma w kryzysie  i z tego spotkania z Bogiem i poczucia wspólnoty może przyjść odrodzenie.

Świeccy, jak czasem słyszę, bez odważnych i pobożnych kapłanów nie odnowią Kościoła mogą to zrobić tylko razem. Potrzebujemy nie planów duszpasterskich ale odważnych działań i  świętych kapłanów, jasnego nauczania Kościoła, bez przymilania się światu i miłosierdzia najpierw wobec siebie w Kościele.

Panie pobudź odważnych i dobrych kapłanów do działania w Twoje Imię i dla dobra wszystkich wierzących, daj nam chrześcijan gotowych  do świadczenia o Tobie, byśmy widzieli światło pośród mroków tego świata i byli nosicielami Nadziei, którą jesteś Ty Sam.

  Zaczynam kolejną przygodę z blogiem, chociaż wszyscy mówią, że pisanie jest passe, a teraz  ogląda się filmy i filmiki najlepiej do 15 sekund. Muszę przyznać, że pośród wszelkiej działalności w Internecie, chyba w pisaniu czuję się najlepiej, dlatego postanowiłam wbrew modzie i trendom, wrócić i spróbować jeszcze raz, w innej formie i stylu. Pierwszego bloga przestałam prowadzić w okresie pandemii, wydawało mi się, że nie mam nic sensownego do powiedzenia wobec zalewu wszelkiej informacji prawdziwej i nieprawdziwej jak i wobec tego co działo się w Kościele i wśród ludzi Kościoła. Nie wiem czy dzisiaj mam, ale na pewno jestem w jakiś sposób inna i chciałabym podjąć to pragnienie pisania na nowo. To tyle tytułem wstępu.